LZO w procesach czyszczenia maszyn i urządzeń – czy konieczne jest dotrzymanie standardów emisyjnych

Zakład produkuje barwne nadruki na opakowania kartonowe wyłącznie techniką druku offsetowego arkuszowego. Powyższy proces nie jest wymieniony w ust. 8 zał. nr 9 do rozporządzenia ministra środowiska z 4 listopada 2014 r. w sprawie standardów emisyjnych dla niektórych rodzajów instalacji, źródeł spalania paliw oraz urządzeń spalania i współspalania odpadów (Dz.U. z 2014 r. poz. 1546), a więc uznano, że nie stosuje się do niego przepisów rozdz. 6 rozporządzenia, czyli że druk offsetowy arkuszowy nie podlega pod standardy emisyjne. W zakładzie stosuje się farby drukarskie i lakiery standardowe oraz farby i lakiery fotoutwardzalne UV, które w swoim składzie oprócz amoniaku nie zawierają innych substancji normowanych (posiadających ustalone wartości odniesienia) ani lotnych związków organicznych LZO. Każda maszyna drukarska wyposażona jest w jeden lub w kilka emitorów. Przeprowadzone pomiary emisji wykazały, że odprowadzane emitorami maszyn gazy odlotowe oprócz amoniaku, wchodzącego w skład farb i lakierów, zawierają również substancje wchodzące w skład rozpuszczalników używanych do czyszczenia maszyn, czyli aceton, etylobenzen, ksylen i toluen. Roczny wkład używanych do czyszczenia maszyn LZO przekracza 10 Mg/rok (Z > 10 Mg/r). Hala, w której zlokalizowane są maszyny drukarskie, wyposażona jest w wentylację mechaniczną ogólną. Czy proces czyszczenia maszyn podlega pod standardy emisyjne i musi spełniać kryteria poz. 7 tabeli 1 zał. nr 10 do rozporządzenia , tzn. że w gazach odlotowych z emitorów maszyn S1 nie może przekraczać 75 mg/m³u, natomiast emisja niezorganizowana, czyli ilość LZO wprowadzana do powietrza wentylacją mechaniczną ogólną nie może przekraczać S2 = 15%?